'Jübilemi Ahmet Hakan'la yaptım'

CEBİMDE 300 MARK’LA KALDIM ORTADA

- Hayat ne zaman güzel olmaya başladı sizin için?

- Öyle kolay olmadı elbette! Elimde bir bavul, cebimde 300 mark ve iyi bir eğitimle Türkiye’ye döndüğümde 26 yaşındaydım… Arkadaşım Gülay Eralp’in evine sığındım adeta! Bir yıl boyunca giyindim kuşandım iş görüşmelerine gittim. Gülay Eralp HBB’de bir müzik programı yapıyordu o dönem de.
İddialı oldukları bir kadın programı için uzun süren bir sunucu arayışları varmış. Gülay Eralp “valla aradığınız kişiyi ben biliyorum galiba, öyle ünlü filan birisi de değil ama tiyatrocu” diyor. “Gelsin bir bakalım” cevabını alınca kalktık gittik… Deneme çekimi yapıldı. Eee serde tiyatro oyunculuğu olunca, tek kişilik bir oyun sergiledim. Hem sunucu oldum sorular sordum kendime, hem konuk oldum cevapladım. Yöneticiler seyrederken çok eğlenmişler…
- Hakikaten büyük cesaret tiyatro sahnesini canlandırır gibi…
- İşin ciddiyetinin farkında değilim, kaptırdım kendimi gidiyorum tabii... Patron “eee biz çok beğendik seni, başlatalım diyoruz” dedi… Arkama yaslandım, “valla alacağım paraya bağlı” dedim ama kendime inanamıyorum nasıl çıktı bu sözler ağzımdan.. (kahkahalar)
“ALACAĞIM PARAYI DUYUNCA VAAAV DEDİM”
- Paragöz müsünüz?
- Hayır, canıım… Hiç ama hiç olamadım. Hiçbir zaman emeğimin tam karşılığını alabildiğimi sanmıyorum. Aslında hayatım boyunca öyle dangul dungulluğum olmadı ama o dönem hiçbir şeyim yoktu ve bir yerden başlamam gerekiyordu.
- Patronun cevabı ne oldu peki?
- “Ne kadar istiyorsun?” diye sorunca ben “Valla ben karşıda oturuyorum kırk milyon kiram var, ulaşım filan, bir de geçineceğim tabii, elektrik, su, telefon” diye hesaplıyorum o da gülerek not tutuyor, “senin hesabına göre aylık 270 milyon yetecek” diyerek gülümseyince içimden “vaavvv” dedim. Güya çaktırmıyorum ama o an için beklediğimin çok üzerinde bir para (şimdiki ederi aşağı yukarı galiba 2700 TL).
- Peki şimdiye gelelim, televizyonda kadın programlarını ilk başlatan isimlerden birisin.. Şimdiki kadın programlarını nasıl değerlendiriyorsun? Takip ediyor musun?
- Hakikaten izlemiyorum. Vaktim de yok, ilgimi de çekmiyor. Çünkü insanların çok çok özel yaşam hallerinin bu kadar deşilmesi hoşuma gitmiyor.
- Hala “gel bizde program yapalım” teklifleri alıyor musunuz?
- Kanalların iç yapımcıları, büyük prodüksiyon şirketleri abartısız her yıl hemen her kanal için en az üç kere kuşak program teklifiyle gelirler. Yani kaba hesapla telefonum senede on onbeş kere bu teklif için çalar. Ama artık ben bu defteri kapattım! Şu anda var olan olumsuz örnekler içerisine girmeyecek kadar değerli hissediyorum geçmişimi. Geçmişte yaptığım iş kadar güzeldi ki onun büyüsünü bozmak istemiyorum.
- İki evliliğiniz üzerine çok şey konuşuldu yazıldı ben onları tekrar sormak istemiyorum… Bardağın hep dolu tarafına bakan bir tarafınız var. Ve siz de boşanmış bir aile çocuğusunuz... Boşanmış aile çocuğu olmak, sende birtakım izler bıraktı mı nasıl etkiledi? Nasıl bir çocukluk geçirdiniz?
- Kuşkusuz. 12 yaşındaydım annem babam ayrıldığında. Ama o sıkıntıları, yaraları taşımayı öğrendim zamanla.

“ÜZERİMDE TOPLUMSAL BİR GÖZDEĞME VAR”
- Bütün bu yaşadıklarım beni olgunlaştırdı mı diyorsunuz?
- Pişirdi mi olgunlaştırdı mı, eksik mi bıraktı, arıza mı yarattı emin değilim. Başkalaştırdığı, sıradışı biri yaptığı kesin. Yazarken ve yaşarken olup biteni daha duyarlı algılamamda bu erken büyüme zorunluluğun etkisi olabilir...
- Hayat güzeldir, diyerek herşeyi olumlu yönünden anlatmaya çalışıyorsunuz ama ağlayan bir kadın da var.?

- Herkes gibi! Hüzün, keder ve pişmanlıklar elbette var. Son 3-4 yıldır başıma gelenlere baktığımda sanki toplumsal bir göz değmesiyle büyük bir sınava tabi tutuldum! Allah daha büyük acılar, sıkınıtlar göstermesin ama neye üzüleceğimi şaşırdığım. Bir sabah vakti bir gazetede yazılan “Bayan Hayat Güzeldir! Bu sabahta hayat güzel mi ne diyorsun” diyen bir köşe yazısını hiç unutamıyorum! Diğerleri gibi çok acımasız bir yazıydı! Yaşadığım sıkıntı ve içine düştüğüm duruma karşı duyduğu sevinçle doluydu. Saklamıyorlardı bile bu duygularını...
- Niye inatla “hayat güzeldir” diyorsunuz o halde?
- Belki de başka seçeneğim olmadığından… Hiç kimsenin tahmin dahi edemeyeceği sıkıntılar yaşıyorum zaman zaman… Zamanla daha da çok inandım ve sanki tutundum bu cümleye. Bir dua gibi, bir temenni gibi, çok söylersem mutlaka olur diye düşünerek...

“MAÇA KARANLIĞI MAT ETMEK İÇİN ÇIKAN BİRİ”
- Bir nevi Pollyanna’yı oynuyorsunuz o halde?
- Polyanna üzerinde çok yanlış değerlendirmeler yapılan bir kahraman ! Pollyanna’yı, Jan Dark’ı, Rahibe Terasa’yı ve Gandhi’yi gibi dünya kahramanları günümüz yaşam koşulları içinde küçümsenen karakterler ama dünya insanlık tarihinin var olmasında çok önemli yerleri yok mu sence de? Polyanna ise peki Polyannayım!
Sunay Akın benimle ilgili bir yazıda, “Asla Pollyannacılık oynamayan, karanlığı mat etmek için maça oturmuş bir satranç oyuncusu.” demiş. Geçenlerde bir röportajda alıntılamışlar bunu. Ne güzel değil mi?
- Oynamak insanı yoran bir şeydir! Hakikaten rol olarak bunu yapıyorsan yorulmuşsundur…
- Pek tabiî ki.. Diyelim ki ben Polyannacılık oynuyorum, kime ne zararım var? Canı sıkılan bir insan topluluğu var, internette bir haberin, bir rörportajın altına üşenmez yorum yapar mesela, birinin canı sıkılıyordur bilmem hangi köşede yazar... Varlıkları bir şey üretmek üzerine değil, üreten üzerinden fikir beyan etmekle oluşur.
Ben bir kitap yazarım bana sallar, Cem Yılmaz film yapar ona sallar, Can Dündar belgesel yapar ona sallar. Ben yaptığım programlarda da yazdığım yazılarda da somut geri dönüşler alan biriyim. Birinci şahıslar tarafından bir iyileşmeye, bir dönüşüme, bir gelişime sebep olduğum söylenen yüzlerce hikaye anlatabilirim size. İnsanlar bazen bir sözün, bir şarkının, bir insanın peşinden takılır giderler ve mutlu olurlar. Eğer benim bu oyunuma tutunan varsa, iyi kötü hayatını idare ettiriyorsa bırakın ettirsinler yahu…

“HAYAT BİZE BAĞIŞLANMIŞ KÜHEYLANDIR”
- Yaşadığın olumsuzluklardan sonra
a- Umutsuzluğa kapılır içime kapanırım
b- Dersler çıkartırım
c- Bu da geçer ya hu deyip yoluma devam ederim
- Hepsi birer basamak aslında…Önce uyurum (gülüyor) garip bir kaçış ama öyle… Kabuğuma çekilirim, hemen hemen hiç kimseyle görüşmem… Sonra okumaya dönerim, deliler gibi okurum, okudukça uzaklaştığımı hissederim hatta kendimden dahi uzaklaşırım! Sonra kendi başıma dolaşmaya başlarım, sokak sokak, müze, galeri… sorgulamaya başladığım da cevaplarımı da vermiş olurum… son cümle “Ne yapalım canım herşey geçti bu da geçer, bak bitti bile…”

- Ne kadar sürer?

- Olayın şiddetine göre değişir. (kahkaha)Üç gün, bir hafta, bir ay… Sonuncusu çok sürdü…
- Aşk sizin için bir hayal kırıklığı mıdır? Bir daha aşk mı tövbe diyor musunuz?

- Tövbe çok büyük bişey. Hayat kendini tekrar ediyor. Evet zor bir dönemler yaşadık ve uzun bitmek bilmeyen bir dönemdi. Hayat güzel miydi evet güzeldi ve güzel. Aslında bırak güzelini çirkinini, hayat bize bağışlanmış bir küheylan. Yelesine nasıl tutunduğumuz, rüzgarı ve küheylanın kalp atışlarını nasıl hisettiğimiz asıl serüvendir bence. Sonunun nasıl geleceğini, hepimiz bir gün öleceğimizi biliyoruz ama nasıl, nerede ve ne zaman olacağını bilmiyoruz.
Her defasında Allah sana öğrendim sandıklarını bir daha, bir daha öğretiyor. Küheylan mı seni sürüklüyor sen mi onu idare etmeyi öğreniyorsun galiba budur mesele...

- Evliliği bir kez daha dener misiniz?
- Hayır!
- Sebep?
- Öyle çok ki...
- Yazıyorum çünkü…
- Yazmak istiyorum. Derin anlamlar süslü kelimeler ile yazıyla ilişkimi anlatmaya kalksam içtenliği bozulur mu diye düşünüyorum şimdi. En iyisi şu: Çetin Altan bana “Bir kahkaha atmak gibi hapşırmak gibi yazı yazmak geliyorsa içinden durma yaz. Yazıların bir nehrin denize ulaşması gibi okuruyla buluşacaktır” demişti…
- Yazılarını okuyorum…
- Kanaatine çok inandığım bana birşeyler kattığım köşe yazarları var onları okumadan geçmiyorum…

Çetin Altan, Can Dündar, Ahmet Hakan, Nuray Mert, Yılmaz Özdil ve Elif Çakır’ı okuduğum zaman donandığımı hissederim. Elif'in benim bakmadığım tarfalardan yönelen hınzır bakış açısını, anarşist tarafı hoşuma gidiyor. Yazdıklarını, olayları nasıl yorumladığını merak ediyorum..

İclal Aydın'ı Ahmet Hakan'la kim barıştırdı?



İclal Aydın, en büyük polemiği Ahmet Hakan ile yaptı. Daha sonra bir ortak dost polemiğe giren iki ismi tanıştırdı. Şimdi iyi bir dostlar. Tanışma nasıl oldu?


Nursel Tozkoparan, İclal Aydın'a Ahmet Hakan ile giriştiği polemiği ve sonrasını da sordu:
- Ahmet Hakanla polemiğe girdiğinizde tanışıyor muydunuz?

- Önce kavga ettik. Polemiklerimiz bittikten çoook sonra tanıştık.

- Barışmak için özel bir organizasyon mu yapıldı yoksa tesadüf mü oldu?

- Yok yok Nuray Mert bizi biraraya getirdi. Olumlu bir yaklaşımla bir araya geldik. Sohbet ederken “Hay Allah nasıl yapmışız” dediğimiz anlar oldu tabii. Öte yandan beni çok şaşırtan iyi niyetli bir diyalog söz konusu artık.
- Nasıl yani..

- Geçenlerde genç bir arkadaş, bu işe yeni başlayanlarda adet olduğu üzere benimle ilgili beni küçümseyen bir yazı yazmış. Ahmet Hakan hiç sevmemiş o yazıyı, kızmış hatta (kahkaha) Aynı şekilde geçenlerde bir sabah yazdığı bir yazıyı o kadar sevdim o kadar etkilendim ki sabahın 7.30’unda kutlama mesajı attım. Bunlar sadece benim değil hiç kimsenin aklına gelebilir şeyler değildi. Sonuçta insanlar birbirlerini tanıdıklarında, imajlar ve önyargılar cehenneminde sağ çıkabilirlerse aslında ortak bir dilin ve kaygının insanları olduklarını görebiliyorlarmış.
- Seninle polemik yapmak isteyenlere cevabın nedir?

- Ya güzelim yapmayın! Ben bu işlere, polemiğe en baba isim Engin Ardıç’la başladım, Ahmet Hakan’la jübilemi yaptım! (Kahkahalar) Şimdi sizinle uğraşamam…

DİZİLERDE SEÇİCİ OLMAK GEREK

Tatilden bir döndüm ki, ev senaryolarla dolup taşmış! Bütün bir yazı senaryo okumakla geçirdim… Ancak bu yıl ekranlarda olmak istemedim. Bir rol pekçok kişiye gelene kadar 4-5 kişiye gider. Bu yıl sanırım başarıyla bitirdiğimiz son dizinin rüzgarından olmalı yapımcıların aklına gelen ilk isimlerden biri oldum.
Adanalı ve Canım Ailem bile çok tutacaklarını görmeme rağmen kendime çizmeye çalıştığım kariyer planı içinde olmasa daha iyi olacak dediğim projeler oldu. Polis oynamak istemediğimi ve bir mahalle dizisinde bir kez daha yaşımın çok üzerinde bir kadını canlandırmaktan kaçındığımı hissettim. Adanalı’nın da Canım Ailem dizisinin de bu yıl tutacak, başarılı ve sevilen diziler olacağını biliyordum! Ve elimde Mahinur Ergun'un yazdığı aşık olduğum bir senaryo vardı.
- Peki kabul etmeyişinizin özel bir nedeni var mı?

- Dediğim gibi yılın işleri olacağından emindim! Oynamaktan da büyük keyif alacağımdan eminim… “Canım Ailem” dizisindeki rol “İki Aile”deki rolümle neredeyse aynı… Ben zaten yaşımın üstünde rollerde oynuyorum… Bu roller bir kere size yapıştı mı bir daha öldür Allah kurtulamazsın! Ben bu yıl bundan kurtulmak istedim birazda.
35 YAŞIMDAN SONRA KENDİME BAKMAYI ÖĞRENDİM
- İclal Aydın’ın bir giyim tarzı ve marka tutkunluğu var mı dır?

- Düşüncede de giyim kuşamda da kendimi bulmam otuz beş yılıma mal oldu. Marka düşkünlüğüm yok ama iyi kumaş ve iyi dikiş tutkum var. Pazardan giyinmem… Kendime bakmayı, cildime bakmayı, bedenime bakmayı sağlığımla ilgilenmeyi ve spor yapmayı öğrendim.
- Daha önce kendine bakmıyor muydun?
- Bakmıyordum! Kendime hoyrat davranıyordum, düzgün beslenmiyordum, spor yapmıyordum, çok sigaralı ortamlardaydım.

- Gardrobunda genelde hangi renkler hakimdir?
- Kış mevsiminde çok sevdiğim için siyah beyaz hakim, yazları rengarenk olmayı seviyorum.,

“KUMA GÖTÜRECEĞİNE ÖLDÜR BENİ DAHA İYİ”
- Tatil’den anladığın nadir? Nasıl geçirirsin tatillerini?
- Öğrenmek, yemek, keşfetmek. Uzak ülkeleri keşfetmek, notlar almak, yeni kültürleri tanımak, bilmediğim mutfakları tanımak beni inanılmaz mutlu ediyor. Ben deniz tatilcisi, kum tatilcisi değilim! Kuma götüreceğine öldür beni daha iyi. Dünyanın en güzel sahillerine gidip herkes havuzda yüzerken ben dağ tepe tırmanırım.. tatil dönüşümde mutlaka anlatacağım hikayeler olur…

(Devamı Geliyorrr...)

İclal Aydın siyasete nasıl bakıyor?

"Hayat güzeldir" felsefesini kendine esas edinen İclal Aydın, siyasi gelişmelere nasıl bakıyor? "Ben CHP'li bir ailenin çocuğuyum" diyen İclal Aydın, babasının boç çıkan 3 hayalihi paylaştı.

Nursel Tozkoparan'a her konudaki görüşlerini açıklayan İclal Aydın, siyasete ilişkin düşüncelerini de paylaştı. İşte siyasete ilişkin düşünceleri:
- Muhafazakârlaşma tartışmalarına nasıl bakıyorsun?
- Ben Türkiye solunun muhafazakârlaştığına inanıyorum. Öteki meselesi beni çok ilgilendiriyor. Az önce taraf olma halimi anlatıyordum ya anarşist olana bu yüzden müthiş ilgi duyuyorum.
- Siz anarşist ruhlu musunuz?

- Çok uzlaşmacı görünüyorum değil mi? Anarşiden ne anladığınıza da bağlı. Ama başkaldırabilmeyi bir insani erdem olarak görüyorum. Bir vakite kadar uzlaşmayla tarafların bir araya gelebileceğine inanıyordum. Türkiye’de uzlaşma değil kapsama var. Her görüş diğerini kapsamak istiyor. Artık uzlaşmayla tarafları ortak bir noktada toparlayamayacağımıza inanıyorum.
Ben CHP’li bir aile çocuğuyum. Babamın Sovyetler Birliği dağıldığında ağladığını hatırlıyorum.. Babamın söylediği çok güzel bir laf vardır, “Üç büyük hayal kırıklığı yaşadım, annene aşıktım, devrime aşıktım, Bülent Ecevit’in temsil ettiği ideolojiye aşıktım üçü de boş çıktı.. Bir şeye inanmak çok muhteşem bir duygudur.. Babam şimdilerde maneviyatını dinle bütünleştirdi.
“İKTİDARIN DAYILANMASINDAN RAHATSIZIM”
- Dolayısıyla…
- Dolayısıyla şimdi herşeye eşit mesafeden bakabiliyorum. Ötekileşme durumu ve arsızlık hali beni çok kızdırıyor herhalukarda.. İktidarın dayılanma halinden rahatsızım. Çünkü dayılanma halinde itilip kakıldığımı düşünüyorum. Hepimizin başbakanı olduğunu söyelemisine rağmen ben çoğu zaman benim başbakanım değil duygusuna kapılıyorum. 3 Kasım seçimlerinin ardından ekrandaki yüzünü anmısıyorum. Yorgun, şaşkın ve sevinçliydi. Ancak 22 Temmuz seçimlerinde aynı duyguları hissetmedim! Bu sefer yüzünde ve söyleminde hırçın, ürkütücü bir öfke saklıyor gibiydi. Aynı cümleyi kurarak hepinizin başbakanı oldum demesine rağmen biliyorduk artık ayrışım başlamıştı. Agresif bir tutuma yöneleceklerini hissettirmişti.
Bu dayılanma hali ve bu fazla reaktif davranış biçimi özellikle bu son dönem Arap dünyasının liderliğine yönelik davranış biçimi o günkü yorumlarımı doğrulayan gelişmeler...Gazze’ye elbette destek olmalıyız ama öte yandan benim ülkemde de o kadar çok dram var ki beşbin kot kumlama işçisi heran ölümle yüz yüze.
Ölümle ladesleşerek evlerine ekmek parası götürmeye çalışıyor bu insanlar, hepsi kanser, silikosiz hastası. 12-13 yaşında çocuklar çalışıyor bu yerlerde. Sadece bombalar altında ölen çocuklarla mı ilgileniyoruz, burada insanlar ölüyorlar ve kimsenin birşey yaptığı yok! Marmara depremi üzerinden nerdeyse on yıl geçti.
Hala barakalarda yaşayan insanlar var. Hala hasarlı hastaneler ve okullar var. Dolayısıyla şehrin heryanını saran bilbordlar, kışkırtıcı konuşmalar ve artık şarkıcıların dahi kendilerini reklam yapmak için tv programlarını Gazze’ye yardım kampanyasına dönüştürmeleri beni huzursuz etmeye başldı. Kendi ülke gerçeğimizden uzaklaştığımızı düşünüyorum. Bu tür bir yardım ve seferberlik kendi iç sorunlarımız için de organize edilemez miydi?

Haber 7
KAYNAK:http://www.haber7.com/haber/20090218/Jubilemi-Ahmet-Hakanla-yaptim.php